Eerst werd het linnen en de dekens keurig opgevouwen, waarna de aanwezige commandant bedankt werd voor de overnachting.
Van Santo André tot Setubal
De autosnelweg wordt weer opgepakt, maar na enige kilometers gaat het over in de bekende normale racebaanweg; oppassen dus!
Blauwe bloemetjes, vlas?
Lagoa de Santo André
De Carretera loopt verder door de bossen, waarbij het lijkt alsof het landschap iets groener wordt. Bij Aldeia (dorp) de Biescos is een
T-splitsing, waarbij een poging wordt ondernomen het strand te volgen, in plaats van de kortere weg rechts naar Melides.
Er loopt zelfs een voetpad naast de weg met zowaar een wandelaar, vast geen modale Portugees! Inderdaad blijkt hij een vakantieganger te zijn. Bij Paio houdt de weg op en begint het strand. Links ligt een groot zoutwatermeer het Lagoa de Santo André. Bij het strand staan campers en ook een Nederlander.
Oceaanstrand niet op te lopen!
Rulle woeste duinen
Het idee was het strand te volgen, maar dat gaat niet lukken. Het strand loopt behoorlijk steil af in zee, waardoor tot de enkels in het zand gezakt wordt. Dan maar de duinen in naar Lagoa de Melides.
Dat valt ook niet mee door het rulle zand maar de natuur is overweldigend woest, eenzaam en mooi.
Bij de Lagoa is een klein vakantiedorpje met stalletjes, waar dankbaar koffie, cola en een broodje wordt genomen. Het is weliswaar vakantietijd, maar toch nog erg rustig.
De Lagoa gaat over in de Ribeira (riviertje) de Melides. Op de vlakke natte stukken wordt rijst geteeld waar de Alentejo bekend om is.
Portugezen zijn grote rijsteters. Uiteindelijk wordt weer op de doorgaande Carretera uitgekomen, waarna in een restaurant eens goed wordt gegeten.
Lagoa de Melides
Rijstvelden bij Ribeira de Melides
Maar goed ook want wat nu volgt blijkt later ongeveer 18 km eenzame rechttoe rechtaan weg te zijn door eindeloze zanderige dennenbossen zonder wat dan ook! Denk niet dat je hier in kunt komen, alles is afgezet met hekwerken.
In de berm ligt de gebruikelijke troep maar daartussen blijkt een portemonnee te liggen. Het is van een zekere Jose Rocha en bevat alleen identiteits bewijs en pasjes. Waarschijnlijk gejat en weggegooid. Zo te zien moet het al een tijdje gelegen hebben. Nu ja, maar meenemen en afgeven.
Als eindelijk Carvalhal wordt bereikt, ben ik aardig aan het einde, vooral ook door de temperatuur. Bij de ingang van het dorp staan meubelverkopers met hun handel waar even wordt bijgezeten. De man heeft één arm wat nog opvallend vaak zal voorkomen; veroorzaakt door de koloniale oorlogen in Afrika. Meer dan 100 000 Portugezen zijn na het koloniale tijdperk in ’75 teruggekomen.
Ongelofelijk eindeloze weg
Carvalhal vanuit het Pensâo
Iets verder zitten Bombeiros, maar slapen is hier onmogelijk. Wel geef ik de portemonnee af. Eerst wilden ze me laten doorlopen naar de politie 10 km verderop maar daar heb ik geen zin in, zeker niet met allerlei formaliteiten. Maar uiteindelijk accepteren ze het. Hij kent de man zelfs.
In het dorp is een Pensâo; Toca do Grilo, boven het gebouw van de Partido Socialista, waar voor 20 Euro prima wordt geslapen. Ze kijken zelfs niet vreemd op van een Pelgrim; vanaf hier zijn ze het gewend.
Beneden is een mooi restaurant waarvan de Braziliaanse eigenaar zorgt dat smakelijk wordt gegeten, terwijl een paar honden op straat elkaar proberen te verscheuren. Met Loes wordt de stand van zaken doorgesproken, met dochter en zoon interactief gesmsd! Slapen lukt prima na 204 km!
