Eindelijk de laatste dag door deze eindeloze Zuid Alentejo, die al bijna synoniem aan ellende begint te worden. Vandaag gaat het de punt in van het zanderige schiereiland Tróia, met aan de overkant Setúbal.
Het blijft asfalt volgen
Ooievaars alom
De verwachting is aan de overkant een wat meer afwisselend landschap te vinden. Voorlopig moet eerst de strak rechte Carretera richting Comporta meer dan 10 km gevolgd worden. Gelukkig is deze niet druk. Aan de linkerzijde schemert het fel groen van eindeloze rijstvelden door de bomen.
Eindeloze rijstvelden
Blauw-witte Comporta met ooievaars
Een oude zeearm is hier drooggelegd en in cultuur gebracht als een aaneensluitend gigantisch rijstveld. Aan het einde bij Comporta ligt de grote Finca die dit land beheert.
Er lopen weggetjes doorheen waar het heerlijk wandelen zou zijn. Helaas is alles afgesloten met hoge hekken en volstrekt ontoegankelijk. Deze Iberische rijst is wat ronder dan de andere tropische soorten en is noodzakelijk voor de authentieke Paëlla!
Houd wel in de gaten dat de gele kleur van saffraan moet zijn en niet van de nergens naar smakende Kurkuma (geelwortel).
Comporta blijkt een leuk plaatsje te zijn tegen de brede arm van de Río Sado aan met aan de overkant in de verte Setúbal. Op de blauw-witte huizen, silo’s en palen zijn overal gevulde ooievaarsnesten. Ze vinden in de rijstvelden en schorrengebieden een overvloed aan voedsel. Comporta leeft van rijstbouw en visserij. Op het terrasje onder de klepperende ooievaars is het leuk uitrusten.
Rijstculturen van Alentejo
Schorrengebied Río Sado
Het gaat nu linksaf de landtong op naar Tróia. Aan de linkerzijde de laatste blik op de rijstvelden en rechts de schorren met verzonken bootjes naar de zee. Deze landtong is toch nog gauw een 17 km lang, maar er loopt een doorgaande Carretera, die vrij rustig is.
Duinen met zandstranden links
Schorrengebied rechts
Het is lang doorhalen op deze landtong vooral omdat het ongenadig warm wordt, maar het mooie uitzicht met doorkijkjes op Setúbal vergoed veel.
Aanloop op mooie paden
Tróia met allesverpestende hoogbouw
Een 6 km voor het einde van de landtong is plotseling een mooi pad langs de weg aanwezig, zelfs met bankjes. Zeer ongewoon tot nu toe.
Dan volgt een bebouwing en ik hoop op een terrasje want langs de gehele weg was niets. Het blijkt een Ressort te zijn afgezet met slagbomen en ontoegankelijk. Verderop golfvelden en waterpartijen.
Mooi aangelegd maar alleen voor de happy view. Tróia zelf blijkt een volkomen smakeloze hoogbouw Barrio te zijn, waar zelfs geen pilsje bij de aanlegsteiger is te krijgen, dan maar wat gehaald in een supermarkt.
Tróia is in de begin jaren ’70 aangelegd als voorbeeld van de vooruitgang met het doel veel (kapitaalkrachtige) toeristen te trekken in de Ressorts en massa toerisme op de stranden vanuit Setúbal.
Archeologische restanten van het oude Cetobriga, gesticht door Feniciërs en Romeinen, werden zo maar opgeruimd met zoutpannen en al, waardoor de kans werd gemist een prachtig archeologisch park aan te leggen. Dit had waarschijnlijk meer toeristen aangetrokken dan de foeilelijke hoogbouw nu. Aan de steiger blijkt de Catamaran veerboot al klaar te liggen. Het is wel 3 km varen naar Setúbal aan de overzijde en vormt een leuke onderbreking, die ook nog eens bijna niets kost. Eindelijk de Alentejo uit!
Setúbal
Catamaran veerboot
Het is al ver in de middag en eigenlijk heb ik het wel gehad, als net aan het straatje bij het haventje Recidential Alentejana opduikt.
Hier maar eens geprobeerd en voor 10 Euro(!) heb ik een bed met gedeeld bad, maar ik ben de enige. Niet super de luxe maar alles kloppend en schoon. De dochter werd erbij geroepen omdat ze Engels op school leerde.
Nauwe straatjes
Mooie pleinen
Na de wasjes en tukje de stad in. Het is na al de soberheid in de Zuid Alentejo bijna mondain te noemen. Setúbal heeft toch nog 92.000 inwoners en is de 3e haven van Portugal.
Wapen van Setúbal
Door de verschillende aardbevingen van enige honderden jaar geleden is niet veel echt oud over, maar het is een inspirerende omgeving. Ik kom zelfs de eerste Nederlanders tegen wat resulteerde in een geanimeerd gesprek op het terrasje.
Heerlijk bijkomen!
De Poëet Bocage op een pilaar
Aan het haventje zitten verschillende restaurants die maar eens geprobeerd moeten worden. De specialiteit hier is Choco Frito. Als ik vraag of dit met Chocola heeft te maken wordt gelachen. Het blijkt een soort licht gepaneerd, in strookjes gebakken, inktvis te zijn. Wel smakelijk maar niet direct voor elke dag.
Choco Frito
De serveerster blijkt uit St Petersburg te komen waardoor maar eens per jaar naar huis wordt gegaan. Ze heeft ook nog voor een paar kinderen te zorgen. Zou de man aan de wodka zijn?, het grote probleem van Rusland. De ondergaande zon zakt goudgeel in het water, het simpele open wijntje smaakt prima en de conclusie is dat eigenlijk alles naar wens gaat, waarna het bed wordt opgezocht.
In het pension is het rustig en de slaap komt al vlug na 240 km!
