Golegâ uitkomen in de juiste richting bleek nog niet zo gemakkelijk in de wir war van straatjes. Maar al gauw loopt een rustig asfaltweggetje de velden in. Dit zijn de laatste kilometers door de vlakte van de Tejo en eerlijk gezegd heb ik er ook wel schoon genoeg van, dus een ander, meer afwisselend, landschap zou welkom zijn.
Dagtraject 5 en 6
Laatste kilometers Tejovlakte
Quinta da Cardiga
Na het eerste dorpje Sâo Caetano wordt de bepijlde weg geblokkeerd, dan maar rechtsaf langs een Finca tot een zand en grind afgraving aan de Río Tejo wordt bereikt.
Susanne worstelt ook met de weg en samen zoeken we door de
steen - en zandhopen, met graafmachines, de juiste weg. Voor de laatste keer is hier de Tejo te zien. Even later moet rechtsaf gebogen worden tot Quinta da Cardega voor ons ligt. Susanne loopt een te hoog tempo en verdwijnt in de verte.
Links van de verlaten weg liggen verwilderde tuinen met vruchtbomen; vooral sinaasappels. Onder de bomen liggen afgevallen vruchten weg te rotten. Toch eens kijken en al gauw blijken de goede exemplaren ware sapbommetjes te zijn; heerlijk bij de al opkomende hitte!
Quinta da Cardiga is een verlaten nederzetting, waarvan de geschiedenis terug gaat naar 1169, toen het als kasteel en fortificatie tegen de Spanjaarden en Moren werd gebruikt. Het viel onder de Ordem Templaría (Tempeliersorde) uit Tomar. Iets verder ligt een stenen bruggetje over een riviertje, dat nu een soort open riool is, richting de Tejo. Langs mooie landweggetjes gaat het licht golvend naar Vila Nova da Barquinha.
Casa do Patriarca
Atalaia
Atalaia is een plaatsje met een 16e eeuwse kapel in Manueline stijl. Al vlug moet rechtsaf het bos in worden gebogen. Een Portugees vraagt waar ik heen wil en wijst de weg door het Eucalyptus bos. Het is behoorlijk klimmen en oppassen met de bewegwijzering.
Eucalyptus bos
Steile klimmetjes
Eucalyptusbomen vervellen elk jaar zodat een pijl snel verdwenen is. Zo nu en dan hangen gele bordjes maar beslist te weinig. De Portugees komt later in een terreinauto, samen met zijn vrouw, mij achterop rijden, om nog eens de weg te wijzen. Het pad gaat door kaal gemaakte bosstukken over de grote autosnelweg; de A-3. Aan de andere zijde is het gissen waarheen, want pijlen ontbreken en de route beschrijving is miniem. Op goed geluk slinger ik over de bergen waar in de verte Susanne een ogenblik te zien is. Eindelijk weer in de bewoonde wereld kom je uit in Grou met aan de rechterzijde een heldere bron, waar dankbaar uit gedronken kan worden. Susanne zit hier ook bij te komen.
Ruïnes Igreja da Misericordia Asseiceira
Santa Cita
Een heel simpel barretje even verderop is niet te weerstaan. Het is eigenlijk meer een huiskamer waar geschonken wordt, maar de Canega smaakt prima en rust was nodig.
Het laatste gedeelte naar Tomar valt zwaar. De bergjes hebben veel energie gekost en bovendien is het of het elke dag warmer wordt na de middag! De laatste 12 km worden dan ook nogal moeizaam afgelegd, waarbij nog enkele rustpauzes noodzakelijk waren.
De dagtrajecten aangegeven in de routebeschrijving zijn pittig en de vraag is of dit onder deze omstandigheden wel vol te houden is.
De aanloop naar Tomar loopt eindeloos langs een spoorbaan ten slotte de stad in. Op het eerste terras wordt dankbaar neergeploft.
Gelukkig zijn de Bombeiros gemakkelijk te vinden. Nu geen Voluntários, maar Municipais, wat gemeentelijk betekent, maar voor de Pelgrim niet anders is.
Bombeiros Municipais
Entree in Tomar
Dit had nog heel wat voeten in de aarde. Bij het aanmelden moest eerst gewacht worden op “El Commandante”, zodat op het zachte besproeide gras voor de kazerne een tukje werd gedaan met rugzak als kussen. Om mij heen wordt het steeds rumoeriger. Er blijkt een behoorlijke groep jonge Franse Fátima Pelgrims gearriveerd te zijn onder begeleiding van een priester. Ook zij scharrelen rond op het gras. Kennelijk zie ik er wat verfomfaaid uit want de priester waarschuwt mij op te passen er niet als een Vagebond uit te zien. Hij had zichzelf eens moeten zien in bezwete soutane!
Na een uur staat een Ambulance voor de poort, waar de Pelgrims naar binnen moeten. Het blijkt een soort incheck te zijn i.v.m. de Mexicaanse griep. Lichaamstemperatuur wordt gemeten met een oorapparaatje. Ik waarschuw voor de ongetwijfeld hoge waarden gezien de dag, maar dat werkt toch anders volgens de broeder. Hierna begint hij aan een hele vragenlijst met mogelijke aandoeningen die je gehad kunt hebben. Heb je wel eens last van hoofdpijn? Ja, vooral na het drinken van Aguadente!
Hij houdt er maar mee op. Als je intussen half Portugal doorgelopen bent zal het wel kloppen. Overal hangen steeds bij de Bombeiros nu waarschuwingen om handen te wassen, in een zakdoekje te niezen enz.
Op de zaal zijn geen matrassen, zodat het eigen matje gebruikt moet worden op de harde vloer. Susanne ligt allang binnen en hoefde als jong meisje de incheck zeker niet te maken.
☼ Ordem da Cavalaria do Templo (Templários)
Tomar is machtig geworden doordat, na de herovering op de Moren in 1159, het kasteel/klooster gebouwd werd met daarin de hoofdvestiging van de Tempelridders. Het standbeeld van de eerste Grootmeester “Gualdim Pais” staat op het centrale plein.
Zegel Tempeliers
Het kasteel zit vol met verborgen symbolen van de Tempeliers en is door geheime gangen verbonden met de benedenstad (Dan Brown zou zich hier thuisvoelen!).
Toen de (te) rijk en (te) machtig geworden Orde in 1312 door Philips de Schone, koning van Frankrijk, overvallen werd, confisqueerde deze de eigendommen. De zwakke Paus Clemens de V, in ballingschap in Avignon, ontbond de gehele orde.
Portugal was het hier niet mee eens, daar de Orde in hoog aanzien stond, waarop deze ter plaatse omgedoopt werd in de Christus Orde (Ordem da Cavaleria de Nosso Senhor Jesus Cristo). De eigendommen gingen hierbij over naar de “nieuwe” Orde, waarbij alles bij het oude bleef. Na de Reconquista werd de Orde gebruikt voor vergroting van de Portugese macht. Hendrik de Zeevaarder en Manuel I waren Grootmeesters van de Orde, welke de ontdekkingsreizen financierde. Het Tempelierskruis sierde elk zeil op de schepen.
Na 1523 wordt de vechtorde omgevormd tot een meer religieuze contemplatieve, waarmee de macht afnam. In 1800 was er een algemene verzwakking van kloosterordes, waarna de Orde in 1919 werd opgeheven.
(Meer over de Tempeliers; zie op de site “Via de la Plata”)
De Franse Fátima Pelgrims installeren zich luidruchtig. Met stoelen wordt een hoek van de zaal afgeschermd. Als Hospitalero waarschuw ik ze de spullen te respecteren en je als een echte gast te gedragen.
Hierna wordt Tomar verkend, in de oude Tempeliersstad is genoeg te zien.
Vlag Tomar Wapen Tomar
In het stadswapen en vlag neemt het Tempelierskruis een prominente plaats in. Bovendien zijn de trottoirs geplaveid met de kleine witte Portugese keitjes met repeterende zwarte kruisen.
De Río Nabâo met watermolens
Vanaf de Ponte Velha
De Río Nabâo loopt schilderachtig langs het centrum. Het water werd opgestuwd om de watermolens te bedienen waardoor een mooi bekken ontstond. Kanovaarders maken er dankbaar gebruik van.
Vanaf de Ponte Velha (oude brug) ziet Tomar er prachtig uit met op de achtergrond de restanten van de Tempeliersburcht op de berg.
Rúa Serpa Pinto
Tempeliersburcht op de berg
Door de Rúa Serpa Pinto wordt het centrum ingelopen, dat knus en overzichtelijk is, met mooie terrasjes. De Praça do República is het centrale plein met de kerk van Sâo Joâo Baptista uit de middeleeuwen. Er tegenover staat het standbeeld van de stichter en founder van Tomar; de Grootmeester Gualdim Pais van de Templários die in 1160 de stad stichtte. Wel strategisch zo precies in het midden van Portugal.
In een van de zijstraatjes is een lekker menu te vinden waar onder de bomen van wordt genoten.
Als het om 22:00 uur schemerachtig wordt loop ik terug naar de Bombeiros.
Igreja de Sâo Joâo Baptista
Overal Tempelierskruisen
De groep Fransen is nog lang niet aan slapen toe. Ze moeten zelfs gemaand worden om wat rustiger te zijn, maar stommelen tot de morgen door. Het matje is behoorlijk oncomfortabel en zonder kussen, zodat het een onrustig nachtje wordt. Bovendien kriebelt het regelmatig alarmerend. Oorzaak blijken torren en king size mieren die het op me voorzien te hebben, gelukkig steken ze niet! Maar een Pelgrim moet wat kunnen hebben bovendien staat de teller op 438 km!
