Om 7:00 uur worden we gewekt door Teresa die koffie met broodjes klaar heeft. Ze moet over een uur naar kantoor voor een normale werkdag. We krijgen een pakketje mee met broodjes en fruit voor onderweg. Buitengewoon vriendelijk heeft ze ons ontvangen en we nemen dankbaar afscheid van haar. Het zijn dit soort ontmoetingen dat Pelgrimeren zo apart maakt.
We lopen naar beneden naar de rivier de Mondego en pakken een gedeelte van de Baixa, de oude benedenstad, mee.
Oude Romeinse stadsmuren
De Baixa
De Praça de 8 de Maio is het bekendste plein. Hier ligt het Mosteiro de Santa Cruz dat al in 1131 gesticht is.
Mosteiro de Santa Cruz
Praalgraf Don Afonso Henriques
In 1502 is het ingrijpend gerestaureerd en zijn de eerste koningen van Portugal hier bijgezet. Afonso Henriques (1135) links en Sancho I (1211) rechts. Ik kan het niet nalaten even te kijken. Zo op de vroege ochtend een hele ervaring.
Nu lopen we Coimbra uit. Rafa heeft een speciale hobby. Elke keer als we een spoorbaan, station of iets met treinen tegenkomen moet alles op de foto. Het spoorstation Estaçâo Nova, dat hier het eindpunt is van de spoorbaan, wordt aan alle kanten opgenomen. Duizenden foto’s moet hij wel hebben. Hij wil met vrienden het Trans Siberië spoor gaan doen dwars door Rusland, terwijl hij verschillende stoomlijntjes in India al bezocht heeft.
Traject Coimbra – Porto Dag Traject 10 en 11 (9 en 10 op kaartje)
Langs de Río Mondego lopen we de stad uit tot al gauw een binnenweggetje de velden ingestoken wordt. Wat een dag geleden begon, zet zich nu voort; het is tot een uur of 11 grauw, waarna de zon helder en warm doorkomt. Elke dag wordt het nog makkelijk 35° C en misschien zelfs wel meer, maar door de droge lucht is dit goed te behappen, hoewel je ’s avonds natuurlijk wel moe bent. Maar mag dat na deze inspanningen? Normaal toch?!
De velden in
Riante woning van een Militair?
Het terrein is vlak, vruchtbaar en vol met tuinen en boerderijen. Eigenlijk zijn het weer een soort vloedlanden met irrigatiekanalen.
Bosrijke gedeelten
Licht golvend landschap
Regelmatig worden weinig opwindende dorpjes gepasseerd, maar door de afwisseling met bosrijke stukken is het prettig lopen. Na al de overweldigende cultuur van gisteren is het heerlijk weer in de natuur te zijn. Stopplaatsen zijn genoeg te vinden in de barretjes onderweg.
Sobere kerkjes
Overal waterputten
Op de landerijen zijn op elk stukje grond waterputten aanwezig voor de irrigatie. Zo te zien worden ze nu niet meer gebruikt.
Asfalt afgewisseld met bush
Voor het stuk Coimbra – Porto staat volgens het boek van John Brierley; 5 dagen, met een prettig klein trajectje vandaag.
Bombeiros Voluntários Maelhada
Cantina
Bij de Bombeiros Voluntários worden we om 14:00 uur vriendelijk ontvangen met een nieuw fenomeen; er wordt direct een donativo bus onder onze neus gehouden. Rafa wil er meteen 20 Euro ingooien. Gelukkig kan ik hem nog net weerhouden, zodat 10 Euro voor ons beiden wel genoeg is. Altijd eerst kijken wat men te bieden heeft. Dat was een matras op een stoffige bodem in de sporthal met werkelijk smerige douches.
Antieke spuitwagen en andere attributen
De sporthal moest bovendien enige uren verlaten worden i.v.m. gebruik door de spuitgasten. We konden ons prima vermaken in de Cantina en in Maelhada rondneuzen.
Kerkje Maelhada
Netjes aangelegde parkjes
In het weinig opwindende plaatsje raak ik Rafa kwijt, zodat ik alleen eet in een door de brandweer geadviseerd Restaurantje van Itilio Lopes. Een gezellig tentje waar al vlug een glas wijn onder mijn neus werd geschoven, gegeven door een oudere heer die later met een grote auto wegreed (dan hoefde ik me tenminste niet opgelaten te voelen!).
De Restaurateur had in 1994 in Philadelphia, Amerika, gezeten met een eigen zaak, maar was teruggekeerd omdat het in Portugal prettiger leven is. Trots liet hij de kranten artikelen zien. Zijn dochter Cathy had het heel wat moeilijker, want ze had zich moeten aanpassen aan het gezapige leven hier en dat viel niet mee. Er zat ook een Pensionista echtpaar, die nadat ze 20 jaar in Canada werkten hier een appartementje hadden. De devaluatie van de dollar sloeg ongenadig toe zodat het er niet gemakkelijker op werd.
Bij de Bombeiros stond de televisie weer op volle sterkte. Aan de muur hing minimaal een grote flatscreen, en vaak twee, op oorlogssterkte te loeien.
Elk dag was het format van de “Hole in the Wall” te zien. Met verbazing kregen we het mee tijdens de koffiestopjes. Ook bij ons wordt dit programma via SBS de huiskamers ingepompt. In de sporthal is niemand erbijgekomen waardoor het rustig slapen is na 560 km!
