Het is werkelijk een drukte van belang ‘s morgens vroeg. We zorgen ervoor onze spulletjes zo vlug mogelijk klaar te hebben en vertrekken uit dit mierennest. De stad uit lukt wonderwel en starten al gauw met de klim naar de Alto de Lomba. We lopen parallel aan de Ría de Vigo die regelmatig links tussen de bomen door schittert.
Hórreo mooi bewaard
Ría de Vigo met brug in de verte
We willen een flink traject afleggen want Santiago is niet te ver meer en we zijn al een maand op pad! De Camiño loopt vooral over kleine asfaltweggetjes, daarna bospaden, afgewisseld met een gevaarlijk stuk langs de snelweg, waar je nog makkelijk mis kunt lopen.
Dagtraject 21 Redondela – Briallos
(20 – 21 op kaartje)
Voor de Alto de Lomba
Weids uitzicht over de Ría de Vigo
Michael en de andere Pelgrims komen ook langs zodat de route duidelijk drukker wordt. De bossen zijn hier nog behoorlijk oorspronkelijk en niet alleen vol Eucalyptus, die alle grondleven onmogelijk maakt. De weg kronkelt naar beneden langs de Fonte da Lavendeira naar Arcade, waar we op de brug stoten over de Río Verdugo; de Ponte Sampaio.
Fonte da Lavandeira
Ponte Sampaio
De Romaanse brug heeft 10 bogen waarover we naar de overzijde lopen met prachtig uitzicht op het estuarium met plezier bootjes.
Estuarium met plezierbootjes
Kronkelend steil omhoog
Volgens de borden bij de brug heeft hier in 1809 een veldslag gewoed tussen de Spanjaarden en het leger van Napoleon, waar de Spanjaarden als winnaar uitkwamen. Men zegt dat Napoleon in Spanje zijn oorlogen en uiteindelijk zijn macht verloren heeft. Nog voordat hij uiteindelijk verslagen werd in Rusland en aansluitend zijn Waterloo vond. De Spanjaarden waren meesters in de ongeregelde oorlog die ze hun naam gegeven hebben: Guerrilla!
Na de brug moet links steil omhoog geklommen worden over een stokoud pad dwars door een mooi behouden wijkje. Aan de andere zijde naar beneden naar de Río Ulló. Het pad langs de beek is afgesloten, waardoor we de oude brug missen. Maar het uitzicht op het getijden landschap is grandioos zodat veel te zien valt.
Over de Río Ulló
Middeleeuwse bestrating
Meteen erna begint een oorspronkelijke Pelgrimspad met middeleeuwse bestrating van veldkeien. De sporen die de houten karren honderden jaren getrokken hebben zijn nog altijd te zien. De ossenspannen die hier voor nodig waren konden heel wat aan.
We lopen een tijdje samen. Rafa werkt in de wijnindustrie. Hij vertelt dat jaren geleden een proef werd genomen met spijsolie geperst uit druivenpitten. Het product was prima maar de gevestigde orde boorde het initiatief de grond in. De olijf – en zonnepitbranche was te machtig. Hij loopt in zijn vakantie en wil naderhand het liefst in Costa Rica gaan werken voor zijn firma. Hoewel ik hier ooit geweest ben tijdens mijn varende periode is het te lang geleden om er wat zinnigs over te zeggen (Het zag er zeker t.o.v. de buurlanden redelijk uit, dat wel).
De economie in Spanje ligt volledig op zijn gat. Hele spooksteden zijn gebouwd zonder uitzicht op verkoop. En de toeristen trekken nu ook al weg. Voorlopig ziet het niet erg hoopgevend uit.
Groene hellingen
Ook hier nog een enkele wasvrouw
Het volgende hellinkje is de Alto de Canicouva dat, met zijn 135 m hoogte, wel te doen is. De omgeving blijft afwisselend waarbij, om de paar kilometer, door een dorpje gelopen wordt. Zelfs een wasvrouw is hier nog te vinden die geen bezwaar tegen een foto heeft.
De Capela de Sta Marta
Pulpo kokerij
Als we langs het kapelletje van Santa Marta in Tomeza komen zitten we al bijna in de voorsteden van Pontevedra.
Iets verderop komen we langs een barretje met een Pulpo kokerij.
In een grote koperen ketel worden inktvissen gekookt met kruiden en groenten. Als ze klaar zijn worden de tentakels met een schaar in partjes geknipt en als portie op je bordje gelegd. Typisch Galicisch en erg lekker! De schijfjes zijn stevig en echt om op te kauwen. Iedere Pelgrim in Galicië mag dit niet missen! Helaas duurt het nog 30 minuten voordat ze klaar zijn. In Spanje betekent dit meestal meer dan een uur daarom gaan we verder.
Tegenover de refugio in Pontevedra, toch nog 1,5 km voor het centrum, zien we Michael c.s. op een terrasje zitten. We schuiven aan en horen dat hier voor 6 Euro een Menu Peregrino gegeten kan worden, wat we dan ook doen.
Vlag Pontevedra Wapen Pontevedra
Michael blijft hier na 17,5 km en wil nog naar het strand dat een paar kilometer verderop is. In Pontevedra, met zijn 80.000 inwoners is, veel te zien waardoor het aan te bevelen is een dag te blijven. Na al de kilometers trekt voor ons het eindpunt zodat we doorgaan.
Santuario Virxe Peregrina
De Pelgrimsmadonna
Prominent in het centrum staat de barokkerk uit 1778 gewijd aan de heilige maagd van de Pelgrims. Ze is de schutspatroon van de regio en leidsvrouwe voor de Pelgrims. Ze is als Pelgrima aangekleed en vormt een mooi rustpunt op de route. Meteen hiernaast moeten we door de Porta da Camiño, over een paar drukke pleinen in de binnenstad, met uitzicht op het 14e Eeuwse Convento de San Francisco.
Convento de San Francisco
Praza Ourense
We lopen over de Rua Real, de schilderachtige winkelstraat met zijn arcaden en mooie zijstraatjes, totdat we uitkomen bij de Ponte del Borgo over de Río Lérez, waar men bezig is Romeinse fundamenten op te graven .
Ponte del Burgo in Pontevedra
Santa María de Alba
Langs wat rommelige voorstadjes en spoorbaan gaat het verder tot we in Santa María de Alba uitkomen. Aan het pelgrimsmonument voor de kerk in de vorm van een kalebas drinkfles kunnen we zien dat Santiago dichterbij komt.
Natuurpaadjes
Echt Galicisch
Een mooi groen natuurgebied volgt over oude paden doorsneden met beekjes en de typische Galicische stenen bruggetjes of met stapstenen.
Het klimt naar het hoogste punt in San Mauro op 135 m hoogte. Veel barretjes zijn langs de route niet te vinden, zodat we in San Amaro blij zijn als we er één ontdekken voor een rustpauze.
Oud Pelgrimskruis
Onder de wijnranken door
Dit traject naar Briallos is eenzaam maar afwisselend. Pas op; er is weinig te krijgen. Een stenen Santiago wijst op een oud Pelgrimskruis de weg. Rafa is alvast voor gaan lopen zodat ik in mijn eigen tempo verder ga. Het kleine teentje blijft gevoelig en vandaag is toch een meer dan flink traject.
Als Briallos bereikt wordt, is het al tegen zevenen. De herberg ziet er prachtig nieuw uit. Een groep Italiaanse padvinders (sters) zit al te wachten. Rafa is er ook en we besluiten maar een plaatsje te zoeken op de nog vrije bedden. Na het douchen is de Hospitalera aanwezig met het nodige gedoe. Er zijn 28 bedden en ze maakt wreed en luidruchtig duidelijk dat niemand meer dan dat welkom is. Gelukkig vallen buiten de 20 padvinders wij beiden hier nog net in. Fietsers en anderen die arriveren worden bars geweigerd.
Als het na achten is en het al donker begint te worden arriveren een Australisch echtpaar uit Lissabon met 3 jongens van onder de 10 jaar. Ook zij worden op de zelfde barse wijze geweigerd. Het vrouwtje wacht geduldig, want ze wilt wel buiten onder het afdakje slapen op de eigen matjes en de douche gebruiken, maar maakt geen enkele kans. Ze worden zonder enig mededogen het donker ingestuurd, terwijl Caldas de Reis nog 5 km verder is, zonder verwijzing naar slaapmogelijkheden.
Met kromme tenen sta ik erbij en adviseer het vrouwtje iets verderop bij de kerk te proberen. De stevige Hospitalera van tegen de 60 heeft overduidelijk een hekel aan Pelgrims en haar houding is meer dan schandalig. Omdat ik zelf hospitalero in Roncesvalles ben, waar we altijd wat noodbedden hebben en zeker geen gezin met 3 kinderen ’s avonds het bos in zouden sturen, is dit volstrekt onbegrijpelijk. En dat terwijl 2 grote ruimtes aanwezig zijn waar geen gebruik van wordt gemaakt! Je kunt je afvragen waarom een groep van 20 padvinders wel geaccepteerd wordt?
Duidelijk maakt dit nog eens dat vrijwilligers meestal de Jacobsgedachte warmer uitdragen, d.w.z. er voor de Pelgrims zijn, in tegenstelling tot de vaak ongeïnteresseerde houding van de professionele (betaalde) krachten in Galicië. Met dit soort regels is het te begrijpen dat ze een eigen gewapende Albuerge ordedienst nodig hebben, die nog regelmatig moet ingrijpen ook!
Río Chain
Schandalige behandeling in Briallos
Ik kan het niet meer aanzien en voordat minder gelukkige dingen gebeuren ga ik met Rafa naar het tankstation, een 2,5 km verderop, waar gegeten kan worden. Een wakkere dame achter de bar verzorgt het eten en de drankjes voor 20 padvinders, de vele andere bezoekers en nog net voor 21:45 uur een hapje voor mij. Rafa is dan al afgetaaid naar de refugio. Hij wil de volgende ochtend in een ruk naar Santiago lopen en vroeg vertrekken. Net op tijd terug in de refugio praten we nog wat na en duiken met een rot gevoel het nest in tussen de padvinders na 869 km!
