8 September, Toledo – Rielves 24,4 km

De trein van het Atochastation naar Toledo is gauw genomen, zodat voor 9:00 uur al in Toledo uitgestapt wordt. De route nu weer oppakken en in het ritme zien te komen! Vanaf het station moet de Río Tajo overgestoken worden met een mooi uitzicht op de berg van Toledo, nu van de andere zijde.

Toledo vanaf andere zijde met Puente Alcántara

De voorsteden aan de noordzijde moeten nu doorgelopen worden. Eerst maar een uitnodigend kioskje opgezocht aan het park, waar verse Churros met koffie worden geserveerd. Dit zijn eigenlijk gefrituurde deegstengels, in Spanje nogal populair. Vaak worden ze gedipt in dikke chocolade, wat mij in de ochtend even te heftig is.

Churros

Het ontbijt in Spanje stelt niets voor zodat een paar van deze stengels voor de doorsnee Spanjaard voldoende zijn.

Vanaf het terras opent zich voor het laatst een magnifiek uitzicht op Toledo, aan deze zijde ommuurd met prachtige stadspoorten.

Puerta de Bisagra Nueva

De  Puerta de Bisagra Nueva (Nieuwe Poort) was de belangrijkste entree in Toledo. Hoewel nieuw is hij van Moorse oorsprong, afgebouwd in 1559. Boven de ingang het allesoverheersende Habsburgse wapen van Karel V met de dubbel koppige adelaar.

Eigenlijk loop ik een stukje verkeerd langs de stadsmuur, met het voordeel dat de volgende Poort niet gemist wordt: de veel oudere Puerta de Bisagra Antigua.

Puerta de Bisagra Antigua

Deze is gebouwd in de 10e eeuw toen Toledo een Taifa was van de Moren. De poort is prachtig behouden en een juweeltje van Mudéjar bouwkunst. Met een beetje fantasie is nog steeds voor te stellen dat Moren met kromzwaarden de poorten bewaken.
Uiteindelijk wordt de route weer teruggevonden, waarna steeds de brede boulevards gevolgd worden de stad uit. Na 3,5 km is aan de linkerzijde de Tajo weer te zien.

Río Tajo vanaf de andere zijde

Boven de Taag wordt een  leempad gevolgd tot deze afbuigt en naar boven loopt. Een rustige Carretera loopt het binnenland in. Hoewel rustig; een steengroeve geeft de nodige stof en herrie, waarna volle vrachtauto’s nog kilometers over de latere smalle leemweggetjes passeren. Gelukkig hadden ze de weg nat gemaakt, wat aanzienlijk scheelt met het stof. Hier moet zelfs even geklommen worden over de Matanzas heuvel.

Richting Vega de la Cruz

Het landschap is zacht golvend, gortdroog en wel aardig. In een bevloeid weiland aan de rechterzijde staat een kolonie ooievaars. Ook in de verte zijn er honderden te zien. Verderop ligt de vuilstort van Toledo waar deze vogels, net als meeuwen bij ons, lekkere hapjes vinden en zomers niet weg te branden zijn.

Kolonie ooievaars

De brede zandweg loopt naar Finca Casa de Estivil. Uitgedroogde beekjes lopen onder de weg door. Net voor de Haciënda ligt zelfs een klein naaldbosje. Het geheel is omgeven door kleine huisjes voor de landarbeiders. Deze zijn nu verlaten omdat ze aan het werk zijn. Op een terrasje kan mooi even gerust worden. De route is wat moeilijk aangegeven maar slingert door de bebouwing van de boerderij.

Bij Finca Casa de Estivil

Het is inmiddels 13:00 uur geworden zodat de temperatuur explosief stijgt. Veel schaduw is niet te vinden hoewel nog langs enkele verlaten Haciënda’s gelopen wordt. In de verte loopt een beek met begroeiing waar in het voorjaar de ooievaars massaal broeden. Als de begroeiing dichter wordt blijkt er een meanderend riviertje te lopen; de Río Guadarrama, die verderop in de Tajo vloeit.

Río Guadarrama

De wegen zijn volkomen verlaten, geen kip is er te zien. Toch ligt een picknick plaats langs het riviertje. Iets verderop de ingang van de behoorlijk grote Finca Vega de la Cruz.

Finca Vega de la Cruz

Linksaf wordt een tijdje de loop van de Río Guadarrama gevolgd. Buiten dat de oevers met wild struikgewas begroeid zijn, geeft het zelfs wat schaduw. Met een grote bocht wordt om de Finca heen gelopen. De route wordt nu anders aangegeven. Gelukkig geen Don Quijote meer maar met rode bordjes die eigenlijk een plaatselijke route langs de Taag aangeven, waar onze route in meeloopt.

Nu rode routebordjes

Het riviertje wordt over een betonbruggetje overgestoken, waarbij snel stromend water behoorlijk opzienbarend is in al deze barre droogte.

Snel stromend water blijft opvallend

Omhoog naar een klein plaatsje Casas de Cambrillos met een opvallend kapelletje. Een mooie plaats om even bij te komen in de schaduw onder het portaaltje. De huizen zijn bewoond maar uitgestorven. Een perzikenboom draagt goed eetbare vruchten, die meteen maar geprobeerd worden.

Ermita in Casas de Cambrillos

Direct na het kapelletje wordt rechts afgeslagen langs een boomgaard en door wijnvelden, waar dankbaar wat druiven geplukt kunnen worden. Nu openbaart zich een eindeloze lange weg over een leempad die licht golvend de Arroyo de Rielves volgt.

Richting Rielves

De zon brandt midden op de namiddag onbelemmerd en niet te harden op de arme Pelgrim, die zwoegend niet op de einder probeert te letten. Rielves is twee uur later een opluchting en verder gaan niet mogelijk. Gelukkig ligt eindelijk een Bar aan de Carretera voor een verkoelend pilsje.
Bij de plaatselijke kerk moet een Refugio te vinden zijn. Helaas is alles gesloten en geen Cura (Pastor) te bekennen. Dichtbij is een andere bar waar buiten gezeten kan worden. Terug bij de kerk komen enkele dames naar buiten. Deze worden aangeschoten voor hulp. Ze krijgen het zowaar voor elkaar de Pastor te vinden op een speciaal telefoonnummer. Even later wijst hij verontschuldigend de weg in de primitieve Refugio.

Kerkje Rielves met Refugio rechts

Een douche is er niet, zodat het opfrissen nogal provisorisch gebeurt aan een morsig wasbakje. Hoewel ze al jaren lang de accommodatie verbeteren willen komt hier niets van terecht. De toilet stroomt niet door zodat water met een emmer uit het kraantje moet worden gehaald om door te spoelen. Kortom primitief overnachten. Gelukkig zijn de bedden wel goed. Iets anders is ook niet beschikbaar.
In het dorpje zijn ’s avonds optredens op het pleintje bij de Bar. Met Playbacken doet de jeugd zijn best. Niet al te opwindend allemaal, maar zorgt voor enige reuring. Na de belevenissen in Madrid is het Camino ritme weer gauw gevonden. Met 514 km het bed in voor een rustige nacht!