9 September, Rielves – Torrijos 10 km

Normaal gesproken zouden de weinige kilometers van vandaag al bij het traject van gisteren hebben gezeten. De afstanden tussen de Refugios komen zo uit dat, gezien de afschrikwekkende hitte en de mogelijkheid van overnachten, vandaag maar een stukje van 10 km wordt gelopen. Niet zo vroeg op pad omdat eerst een klein calamiteitje verholpen moet worden! Op de vloer onder de rugzak zijn kleverige bruine druppels zichtbaar. Waar komt dat nou vandaan? Bij nadere inspectie blijkt het reserve blikje cola ingedeukt en half leeggelopen in de canvasdraagzak. Gelukkig zit het blikje tussen de canvaszak en plastic binnenzak zodat de kleding niet aangetast is met het bruine pik-plak spul. Het maakt het wel noodzakelijk de gehele rugzak uit te pakken en de canvaszak met een hoop water te reinigen, waarna alsnog vertrokken wordt.

Alles bij elkaar is het na negenen als in het dorp de verkeerde kant opgelopen wordt. Na enige omzwervingen gaat het eindelijk de goede kant op over de spoorbaan richting Torrijos.

Weer eindeloze weg

De weg voor mij komt bekend voor omdat de omgeving als twee druppels water lijkt op de eerdere eindeloze wegen op de Meseta na Albacete. Vandaag laat de temperatuur zich al vroeg gevoelig gelden. Volkomen windstil valt de hitte naar beneden, wat het gevoel geeft alsof door een pak watten gelopen wordt. De lucht aan de einder zindert al gauw in de barre en verlaten eenzaamheid. Gelukkig is in de verte het volgende dorp zichtbaar met zelfs een kasteeltje op een bergrug.

Al vroeg zinderende hitte

Het is Barcience dat over een Arroyo met dezelfde naam bereikt wordt. Natuurlijk staat deze droog. Het zijn stroompjes die zomers meestal droog staan maar in de regenperiode woeste afvoerkanalen vormen zoals de Wadis in Noord Afrika.

Aanloop Barcience

Meestal liggen deze Aroyos in een dalletje met begroeiing wat welkome afwisseling biedt in dit desolate landschap. Het kasteel uit de 15e eeuw op de top van de heuvel “La Cruz de la Calera” lijkt aardig intact. Het was ooit van de Santiago Orde net als het plaatsje. Later was het eigendom van de Feodale de los Silva Familie, die het kasteel Artillerie proof probeerde te maken om zijn kostbaarheden te beschermen.

Wapen van de los Silvas

Het familiewapen is in de torens opvallend ingemetseld.

Kasteel Barcience

Het dorpje in wordt het opvallende kerkje Santa María de la Blanca gepasseerd. In al zijn eenvoud zijn de Moorse invloeden onmiskenbaar.

Santa María la Blanca

In de brede hoofdstraat lonkt een terrasje, zodat al gauw een stukje Tortilla met Cola voor een bodempje zorgt. Bij het vertrek in Rielves vanmorgen was alles gesloten.
Barcience uit loopt de route door een uitgebreid bouwterrein waar de infrastructuur al ligt. Ook hier zal door de crisis voorlopig geen huis gebouwd worden.

Bouwrijp, maar wanneer bebouwd?

Torrijos ligt een 5 km verder. Misschien door de extreme hitte, maar het teentje in de rechterschoen begint weer behoorlijk op te spelen. In Madrid zijn alleen de Teva sandalen gebruikt, kennelijk zit er toch nog een gevoelig plekje. Om goed 12:00 uur wordt het centrum ingelopen.

Torrijos; Toren tussen de olijfbomen

Een behoorlijk plaatsje met volgens het boekje een hartelijke ontvangst in de Casa Misericordia, tegenover het stadhuis, door broeder Dionisio.
Het tegendeel blijkt waar. Het portiek wordt schoongemaakt door een poetsvrouw die mij zo ongeveer weg scheldt.  Ik vraag toch maar naar broeder Dionisio, die met een half uur bereikbaar zal zijn en duik de naast liggende bar in. Even later zie ik hem voor de poort, waarna inderdaad de mededeling volgt dat men geen Pelgrims meer opneemt. Het kijfwijf is dus goed geïnstrueerd. Vanaf nu zullen de overnachtingen regelmatig problematisch worden!

Raadhuis (Palacio Pedro I)

Gelukkig heeft de Bar Abuelo iets verderop een prima kamer. Achteraf een gelukkige oplossing met heerlijk eten door een waard met 2 dochters, die het een vermoeide pelgrim perfect naar de zin maken.
Torrijos blijkt een aardig plaatsje van 13.000 inwoners, waar ooit veel Joden en Moren woonden. De kerk La Colegiata del Santísimo Sacramento is in het begin 1500 door Doña Teresa Enrique gebouwd. Ze stond bekend als “La Loca del Sacramento” ofwel “de gek van de heilige Sacramenten” (Spanjaarden zeggen de dingen hard!).

La Colegiata del Santísimo Sacramento

Ze was de vrouw van de machtige Commandeur van de orde van Santiago; Don Gutierres de Cardenas. Pelgrims werden in die tijd goed opgevangen wat inmiddels wel veranderd is.
In het centrum zijn leuke pleintjes waar het goed zitten is. Ook de winkeltjes zijn voldoende aanwezig zodat wat voorraad voor morgen kan worden ingeslagen. De temperatuur van boven de 40°C maakt verdere avonturen onmogelijk, zodat de koelte van “El Abuelo” weer opgezocht wordt. Als de lakens zich sluiten zijn 524 km afgelegd!