12 Mei Triacastela – Molinaseca 84 km

De fiets krijgen is vanmorgen geen probleem. De kiespijn is over zegt de Hospitalera. In het Café, achter koffie met een broodje, raap ik alle moed bij elkaar om één van de zwaarste hellingen van de route te pakken. Langzaam op gang komen is er niet bij, want de Refugio ligt aan het begin van de helling. Het is 14,5 km naar Alto de Poio op 1335 m hoogte, onder een constante hellingshoek tussen de 7 – 10 %. Hier is maar een ding aan te doen; de blik op oneindig zetten, malen in de kleinste versnelling en vooral niet op de km paaltjes letten, want dan schiet het niet op!

Profiel Cebreiro

14,5 km klimmen 7 – 10 % Triacastela – Alto de Poio

Het is wat beter weer vandaag en gelukkig droog. Wel blijft het koud wat bij elke meter hoger voelbaar scherper wordt. Vanaf deze zijde wordt de berg eigenlijk nooit genomen, maar is steiler dan van de andere kant!

SDC11643

Triacastela na een paar kilometer

De kilometerpaaltjes worden per 100 m aangegeven en verbazingwekkend is hoe ver dat is. De snelheid zakt regelmatig zo ver terug, dat de teller het niet bij kan houden en dat is beneden de 5 km per uur! Zo nu en dan wordt even uitgepuft, waarna onmiddellijk weer verder wordt gegaan.

SDC11644

SDC11645

Een echte helling!

Als het gehucht Fonfría (koude bron) op 1290 m hoogte wordt gepasseerd is het ergste leed geleden. De laatste 1,5 km naar de top is nog 45 m hoger met een kalme hellingshoek. Alto de Poio ligt gedeeltelijk in de mist met aan de linkerzijde een primitieve Resto. Hier zitten verkleumde en zelfs enkele zieke Pelgrims bij een houtkachel bij te komen. Duidelijk is dat deze omstandigheden niet de makkelijkste zijn. We zijn ook al weer 2,5 uur verder maar er resten nog 9 km naar O Cebreiro met 2 hellinkjes. Het bekende kunstwerk van een pelgrim bij Alto de San Roque, beeldt wel heel toepasselijk de ontberingen uit die een Pelgrim soms moet doorstaan!

100_0002

Onder alle omstandigheden

De laatste 4,5 km naar O Cebreiro klimt het kalm in de vrieskou, waarna het dorpje ingeklauterd wordt. In het Hostal met Resto is het uitnodigend warm, zodat zachtjes aan, met hete koffie, de temperatuur weer genormaliseerd wordt. Het Hostal wordt druk bezocht. Ondanks dat het net middaguur is, zit het vol. Veel mensen zoeken een bed en worden afgewezen; alle kamers zijn al bezet.

dagroutes Spanje fiets 2011

Triacastela -  Molinaseca, 84 km, dagtraject 30      

Waar zou Jan zitten? De telefoon neemt hij vlot op en vertelt nog een half uur van de top te zitten. Hij had zich laten leiden door het advies van een plaatselijk Spanjaard om een binnendoor weggetje te nemen. Zoals eerder beschreven; nooit doen, want de mensen weten niet wat een fiets is! Na een half uur stapt Jan even koud maar monter het hotel in en volgt een hartelijke begroeting. Bekroond met het schnapsje en een paar Cañas om het verloren vocht aan te vullen. We hadden onderweg een keer eerder telefonisch contact gehad. Jan had door de weersomslag met veel sneeuw net de Somportpas niet kunnen nemen en was via Roncesvalles gereden, wat nu ook mijn doel is. De verschillende ervaringen worden uitgewisseld.

SDC11649

Hartelijk begroeting na barre omstandigheden

Vanaf Villafranca is het ook een beste ruk naar boven, maar Jan is nog vol goede moed. We eten een broodje, waarna verder gegaan moet worden. We hebben allebei dezelfde fiets die het tot nu toe zonder problemen uithoudt! Jan heeft alleen een lekke band gehad, die in een Frans Hostal keurig geplakt is.

SDC11650

Beiden dezelfde fiets!

Na een uurtje moeten we allebei verder en wensen elkaar, zoals Pelgrims altijd doen, een “Buen Camino”! Leuk elkaar te ontmoeten onder dit soort barre omstandigheden. Jan zal in Santiago het vliegtuig terug nemen, terwijl de fiets keurig thuis wordt bezorgt door de Nederlandse organisatie Soetens fietsvervoer uit Vessem, die dat voor het geringe bedrag van 119,- Euro doet!

O Cebreiro is onder deze omstandigheden rustig. In de toptijd is het eigenlijk één toeristenkermis, waar de Pelgrims een onderdeel van uitmaken. Overnachten is bijna uitgesloten, omdat alles vol zit met nieuwe pelgrims, aangekomen met de bus. Daarom nogmaals de waarschuwing er net voor te overnachten of in Triacastela!

100_0400

Kerkje uit 900 in O Cebreiro

Voor ons ligt de afdaling naar Villafranca. De eerste zorg is goed ingepakt te zijn tegen de ijzig koude wind bij de hoge snelheden bergaf. De Puerto Pedrafita op de grens van Galicië op 1100 m hoogte is gauw bereikt, waarna het meteen verder gaat naar het dal van de Río de Valcarce. Mooie uitzichten zijn er het dal in en op de verderop gelegen nieuwe snelweg.

SDC11651

Snelweg naar Galicië

Opvallend is hoe de temperatuur oploopt bij het lager komen en de bomen langzaam groen worden. De Bierzostreek ligt voor ons en is een stuk vriendelijker. Vega de Valcarce ligt op 630 m hoogte, vanwaar steeds het dal van de Valcarce gevolgd wordt, om en om slingerend onder de autosnelweg door, naar het 16 km verderop gelegen Villafranca del Bierzo op 510 m hoogte. Hier wordt een menuutje gegeten, waarna een groot gedeelte van de Carretera naar Ponferrada gevolgd wordt, wat lekker opschiet. Molinaseca ligt nu nog maar 5 km verder weer omhoog voor wat de aanzet is naar het volgende echte gebergte bij het Cruz de Hierro, maar dat is voor morgen.

Links ligt de Albuerge de Santa Marina van Alberto, waar ik als een oude bekende ontvangen word. Natuurlijk is op de terugweg geen Credential meer nodig. Je bent als retourpelgrim zeker zo welkom. Misschien vragen ze eens naar het Credential om te controleren of je werkelijk een Pelgrim bent. De tarieven in de Herberg zijn nog hetzelfde; 7 Euro voor het stapelbed en 8 voor het gezamenlijk diner. Alberto geeft zelfs een pilsje weg.

In de hal is het een gezellige drukte met Pelgrims. Als een nogal uitgewoonde Belg binnenkomt, vraag ik waar hij vandaan komt. Hij zegt uit Brussel. O, dan kun je ook wel Nederlands, waarop hij op zijn Frans doorgaat. Later zitten we met z’n allen in rijen aan tafel, met de 2 loop Belgen naast mij. Een gezellige boel, waarbij hij nu wel Vlaams kan. Nederlanders worden nogal eens beschouwd als “dikke nekken” en navenant behandeld. De andere Vlaming zit in zijn “Midlife-crisis” en is gestart in Vezelay om nieuwe inspiratie op te doen voor de rest van zijn leven.

SDC11652

Gezamenlijk Diner met de Vlamingen vooraan

De beiden Vlamingen proberen nu de Hollander uit, wat tot ad rem opmerkingen leidt, maar wel komisch. De buurman heb ik moeten beloven Paulo Coelho (konijn) te gaan lezen, waar hij een adept van is en zelfs een boek van meezeult. Op mijn opmerking dat zijn boeken mij nogal zweverig lijken is hij zeer aangedaan, zodat ik het maar toezeg, want uiteindelijk weet ik het niet zeker. Het diner is nog precies hetzelfde als een week geleden; linzen, salade en spaghetti, wat met elke dag wisselende Pelgrims ook geen punt is.

Het bed is weer prima zodat de slaap op de wat rommelige zaal op tijd komt.  84 zware kilometers weggezet vandaag met het vooruitzicht morgen minimaal weer zo’n dag! Maar 2900 km totaal klinkt niet slecht!

tab