13 Mei Molinaseca – Villar de Mazarife 85 km
Op tijd eruit voor (alweer) een grote uitdaging vandaag. Wat fijn dat in de Albuerge een goed ontbijt verzorgd wordt. Om half acht zit ik op de fiets en wordt er over de Sirga door Molinaseca gereden.
Sirga Molinaseca
Hoewel het er wat somber uitziet, is het wel droog. Molinaseca uit begint over de brug onmiddellijk de forse klim naar El Acebo.
Molinaseca net na de brug
Bij beide hoge bergen is de helling op de retourroute sterker dan van de andere kant, terwijl eerst van 600 m naar 1510 m hoogte op de Irago-pas geklommen moet worden.
Van Molinaseca naar de Irago-pas van 600 naar 1510 m
De hellingshoek loopt zo nu en dan naar de 10% en vergt over 14 km nogal wat. De weg is bijzonder rustig zodat van verkeer geen hinder wordt ondervonden. Het is behoorlijk koud en toch voelt het milder aan dan gisteren, waarschijnlijk omdat de wind weg is.
Molinaseca - Villar de Mazarife, 85 km, Dagtraject 31
Langzaam slingert de weg naar boven, waarbij al gauw de mooie vergezichten opvallen.
Donkere vergezichten
Net voor Riego de Ambrós staan eeuwenoude kastanjebomen van een monumentale omvang. In droge jaren dienden de bladeren als veevoer, terwijl van de kastanjes een soort grauw brood gemaakt werd.
Monumentale Kastanjes
Riego de Ambrós ligt op 950 m hoogte zodat binnen 5 kwartier alweer 300 m hoger gekomen is. Nu volgt de aanzet naar El Acebo met echte afzienstukken.
Riego de Ambrós
Een goed half uur later zijn we op 1150 m hoogte aan de rand van El Acebo bij het kapelletje, waar een monument voor een verongelukte Duitse fietser staat uit de begin jaren negentig.
Monumentje voor een verongelukte fietser!
Het blijft vooral bergaf natuurlijk oppassen met hoge snelheden, door de stikke bochten, gaten in de weg en gladheid van het vochtige wegdek. De helm is in Spanje alleen noodzakelijk bij afdalingen, zodat bij klimmen deze fijn op de fiets hangt. Nadat in El Acebo eerst aan de koffie is gegaan volgt het echte stuk. Het buitengewoon vieze klimmetje naar het hoogste punt van de pas op 1510 m hoogte. Zo nu en dan is het zo steil dat je bijna van de fiets dondert, maar toch wordt, zonder af te stappen, steeds weer een bocht gehaald.
Afscheid van de Bierzo
Op dit laatste gedeelte gaat het pad van de looppelgrims ook over de weg zodat nogal eens gegroet wordt. Opeens komen er vlekken sneeuw langs de weg die naar boven toe nadrukkelijker worden.
In de sneeuw
Verdikkeme, is het 13 mei en nog zit je in Spanje in de sneeuw! Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar de top is gelukkig dichtbij. De helm wordt weer opgezet en het suist naar beneden naar de volgende korte helling bij Manjarin.
Bij Tomás moet even aangestoken worden. Het gebruikelijke rommeltje bij zijn Primitieve Camino herberg staat er weer. De zwijgende als Tempelier verklede randfiguur met zwaard doet nogal overdone aan! Tomás is nergens te bekennen, maar de andere Spanjaard komt mij erg bekend voor. Ineens valt het kwartje; Het blijkt Pablo te zijn die Hospitalero was in 2007 bij de aardige Paters van de Congregación de los Hermanos de María y de los Pobres in Alcuéscar, op de Via de la Plata! Samen wordt koffie gedronken waarbij hij verbaasd is dat ik hem terugken (zie verhaal Via de la Plata).
Oude bekende; Pablo
Het Cruz de Hierro is hierna maar een klein stukje en voorlopig op 1500 m het laatste hoge punt. Bij de steenhoop wordt gestopt voor enkele foto’s. Het is drukker dan op de heenweg.
Weer bij het Cruz de Hierro
Wat een immense steenhoop hebben de Pelgrims door de jaren bijeen gesleept. Dat valt pas echt op als je er op klimt. Toch een mooi gebruik om hier je steentje bij te dragen en vooral je zorgen achter te laten!
Aan de voet van het Cruz de Hierro
Nu naar beneden de Maragatería in. Het uitzicht is nu de andere kant op richting Astorga.
Richting Astorga
Stukje van 10 %
Meteen na de top zit een gemeen stukje van 10 %, wat bergaf geen probleem is. Rabanal ligt alweer 8,5 km verder op 1150 m hoogte en de temperatuur neemt langzaam toe. De Maragatería wordt al dalend vlug doorgestoken, zodat om twee uur in Astorga op een terras gezeten kan worden. Op een terras? Ja op het Plaza San Francisco in het zonnetje is het net goed uit te houden achter een Caña met een prachtig uitzicht op het stadhuis uit 1683.
Stadhuis Astorga
Stadsmuren voor Kathedraal
Nu op voor de laatste 35 km naar Villar de Mazarife. Voornamelijk over de Carretera wordt geprobeerd deze afstand zo vlug mogelijk af te leggen. Er zitten toch nog behoorlijke klimmetjes in zodat eind van de middag in Villar de Mazarife gearriveerd wordt bij Tío Pepe, waar een prima ontvangst wacht. De fiets wordt op de Court aan de ketting gestald en een goed bed uitgezocht.
’s Avonds met de vele medepelgrims lekker en goed eten met een wijntje is het bijkomen van de geleverde inspanningen. Nu komen ook andere fietsers langzaam op gang, o.a. Hollanders uit de buurt van Schagen. Om 23:00 uur wordt het laatste drankje geschonken en het bed opgezocht waar de andere Pelgrims al liggen te slapen. Heerlijk is het idee morgen geen eindeloze klimmetjes maar een redelijk vlakke etappe voor de boeg te hebben en dat na vandaag toch nog 85 km weggetrapt te hebben. Dus alles bij elkaar 2985 km!