25 April, Castéra-Verduzan – Morlaàs 106 km

In de zijkamer wordt van het lopende buffet gebruikt gemaakt, dat hier wat uitgebreider is dan normaal in Frankrijk. De rekening trouwens ook en gaat net door de € 100, toch niet de bedoeling elke dag! De hemel ziet er helder blauw uit en het belooft sprankelend weer te worden. Langs de thermen gaat het richting de golvende heuvels, welkom geheten door de roep van de koekoek, zoals elke morgen.

Na Castéra-Verduzan

Castéra-Verduzan - Morlaàs, 106km, Dagtraject 16

Vandaag begint de route wat rustiger en blijft zwaar klimmen nog even uit. Biran is van verre zichtbaar omdat het schilderachtig met veel torentjes op een heuvel ligt. Het ziet er leuk uit maar de weg is nog lang vandaag zodat langs steile weggetjes er omheen gekronkeld wordt zonder het te bezoeken en het Mariabeeldje te bekijken, waar wonderen aan toegeschreven worden.

Notre-Dame de Pitie

Biran van verschillende kanten

De weg slingert verder naar L’Isle-de-Noe waar rechtsaf geslagen wordt en aangezet moet worden voor een behoorlijke klimmetjes van 6%. Hierboven wacht een verrassing; in de verte zijn onmiskenbaar de Pyreneeën te zien. Een nieuwe mijlpaal! Hemelsbreed moeten deze nog wel een 100 km ver weg liggen.

Voor het eerst de Pyreneeën!

Het is ca. 11:00 uur als op een strategische heuvel het slaperige vestingstadje met de mooie naam Montesquiou bereikt wordt. Tijd om de steile weg het stadje in te rijden en zowaar ligt in de zon een terras te blinken. Het cafeetje is een simpel boerengeval. De Patron geeft me een colaatje uit een grote fles met de opmerking; waarom een duur flesje als het ook zo kan. Inderdaad rekent hij maar de helft (€1,50). De aanwezige grijze heer bewondert de fiets en kijkt verbaasd op als hij de afstand hoort. Waarop met een variant op de Zonnekoning het antwoord is: Le Moteur c’est Moi, wat voor enige hilariteit zorgt! Hij blijkt even later de Burgemeester te zijn die met de brandweer een ceremonie uitvoert voor het plaatselijke monument van de Gevallenen.

Ceremonie bij het monument van Gevallenen in Montesquiou

Vanaf het terras is de militair uitgevoerde ceremonie goed te volgen. Qua discipline zijn Fransen en Duitsers precies hetzelfde!

Naar beneden het dal in van de Osse. Achter ons ligt het plaatsje verlaten onder de zon. Vroeger was het hier drukker vooral met Pelgrims die vanaf de Via Tolosana vanaf Arles over Toulouse naar Santiago gingen.

Montesquiou onder de zon

Pouylebon maar 5 km verder is een piepklein stadje maar met een opvallende stadspoort waar je recht tegenaan rijdt. Dat het voorjaar een stuk verder is, is te zien aan de bloeiende blauwe regen achter de poort!

Pouylebon

Het Franse land is hier op zijn mooist met golvingen en bosschages. Het koolzaad staat hier in volle bloei en verspreidt zijn onmiskenbare zware honinglucht.

Koolzaad nu in volle bloei

Wat een verschil met de nog kleine plantjes noordelijker. De vele klimmetjes drukken het tempo maar er valt zoveel te genieten met dit prachtige weer! Marciac in de verte ziet er wat groter uit zodat het tijd wordt voor een middagstopje.

Montesquiou - Oloron-Ste.Marie

Net voor Marciac

Het heeft een groot vierkant plein met arcaden eromheen en terrasjes. Het grondplan is een Bastide uit de 13^e eeuw met een oversized kerk uit de 14^e.

Oversized kerk in Marciac

De nog geen 1200 inwoners moeten dit in stand houden, wat zijn de arme gelovigen vroeger toch uitgeperst! In het zonnetje is het heerlijk warm en bovendien gezellig met jongelui en toeristen. Er is een aardig menuutje te krijgen en kom zowaar met een Frans echtpaar aan de praat. Ze blijken zelf enige jaren geleden naar Santiago geweest te zijn.

Bastidepleintje Marciac

Het is ruim over tweeën als het verder gaat. In Maubourget wordt de volgende mijlpaal gehaald: de rivier de Adour. Van oudsher is dit de grensrivier van de Pyreneeën en hele gedeelten van het baskenland! We komen in Pays Basque en Béarn.

Maubourget aan de Adour

Meteen na het riviertje de Echez is dit te merken ook. Wat volgt is een inspannende route 35 km op en af tot Morlaàs. Bovendien praktisch verlaten op stille dorpjes en boerderijen na. Bij een huis wordt water gevraagd wat door de vriendelijke mensen zonder probleem gegeven wordt. Steeds zijn er korte heftige klimmetjes zodat het toch ver na 19:00 uur is als Morlaàs eindelijk bereikt wordt en ik redelijk aan het einde ben. Een bord verwijst naar een refuge voor Pelerins.

Steeds heftige klimmetjes

Het blijkt bij het plaatselijke gesloten zwembad te zitten en bestaat uit een kamer met stapelbedden en een piepklein keukentje met wc. Er is zelfs een medepelgrim: Didier. Een oudere Fransman die gestart is in Le Puy-en-Velay en dus al weken onderweg is. Zijn voetzolen zijn ongelofelijk kapot en lijken op rauw vlees; verschrikkelijk! Ik adviseer hem eerst een paar andere schoenen te kopen, omdat anders Santiago toch wel erg ver weg is. Hij maakt niet de indruk dit te willen doen zegt alleen bang te zijn voor infecties en kruipt al gauw in bed.

Opeens komt een jonge knaap die zegt Hospitalero te zijn €5 ophalen. Dat is ook het enige wat hij doet. Op mijn vraag of wat geopend is in het plaatsje kijkt hij weifelend en denkt aan de Pizzabar. Nog steeds heb ik geweldige dorst door de overmatige inspanning zodat ik probeer een open cafeetje te vinden om de dorst van de kameel te lessen. Tevergeefs, op zondagavond is gewoon alles gesloten! Niets is open in een plaatsje van bijna 4000 inwoners bijna 12 km vanaf Pau. Een beter voorbeeld van de bedroevende toestand op het Franse platteland is niet te vinden. Dit zou in elk ander land onmogelijk zijn omdat er altijd wel een dorpscafé is. De Fransen verschuilen zich in huis achter hoge hekken en drinken hun eigen supermarktbiertje. Het mooie Romaanse Pelgrimskerkje is ook al niet te zien omdat alles in plastic is verpakt i.v.m. een restauratie.

Wapen Morlaàs

In de refuge wordt een noodrantsoen noedels te voorschijn gehaald en klaargemaakt in de keuken. Gelukkig zit er nog een bodempje van de middag in Morciac. Met de kippen op stok is alles wat rest na 106 zware km en 1673 totaal!