14 Juni, Grandas de Salime – A Fonsagrada 27,6 km

Een hoop gerommel in de veel te natte overbevolkte douche om tanden te poetsen en andere zaken. Wasgoed bij elkaar gezocht en zo spoedig mogelijk op pad. Alles in het dorp blijkt gesloten zodat doorgelopen wordt en het langs de kerk naar boven gaat.

Toren van Grandas de Salime

De velden worden weer opgezocht waar het pad naar boven kronkelt. De temperatuur is  na achten nog net te koud zodat een fleecetrui noodzakelijk is.

Grandas uit

De weersomstandigheden zijn sowieso minder dan gisteren. Dat is een aandachtspunt op de Primitivo; In het vroege voorjaar regent het in Asturias en Galicia veelvuldig en geweldig hard. Voordeel; De natuur is fris en nieuw, de dagen zijn op zijn langst en de route is niet te vol. Vanuit de weersomstandigheden is de route op zijn best vanaf juli augustus omdat dan de meeste kans bestaat op droge zonnige periodes bij een temperatuur van boven de 20 C. Echt bloedheet wordt het zelden.

Nieuwe hellingen voor ons

Een nieuw dal ligt voor ons met andere vergezichten. Deze route blijft steeds verrassend en afwisselend. Na 3 km ligt in het dorpje Cereixeiro een piepklein winkeltje annex bar aan de route.

Barretje annex winkeltje in Cereixeiro

Hier wordt de koffie ingehaald en met een complete (te lange) bocadillo met kaas weggewerkt. Voorlopig zal dit het laatste barretje zijn in het dun bevolkte gebied vandaag.

Rijk begroeid

Langs mooie paadjes gaat het verder door een rijk begroeid gebied. Veel van de bloemenfoto’s die elke dag getoond worden zijn vandaag gemaakt. Vandaag is nog steeds een echte bergetappe met hoogtes tot boven de 1100 m. Antonio c.s. zijn ook opgedoken en gezamenlijk lopen we een stuk op.

Castro is een dorp dat tegen een helling aanligt met een bijzondere geschiedenis. Erachter op een hoogte liggen de resten van het oorspronkelijke Castro del Chao Samartin. Een nederzetting waarvan de oorsprong teruggaat tot 3000 jaar geleden.
Tot 200 na Christus was het bewoond toen een verschrikkelijke aardbeving er een einde aan maakte. De bevolking leefde van het land en bewerkte metalen zoals zilver, brons goud en ijzer, waarvan de ertsen in de buurt gevonden werden. De ruines zijn later eeuwenlang gebruikt als necropolis, waaruit de resten van 61 personen geteld konden worden, die in goede welvaart geleefd hadden. Na de opgravingen in 2000 heeft men er een museum neergezet, waar Antonio wilde kijken.

Een Castro met “Pallozas”
De ronde hutten met strooien daken die we nog zullen treffen

Het terrein kan niet zo opgekomen worden maar moet met een bezoek aan het museum gecombineerd worden. Langs het museum loopt de route naar het verderop liggende bergtopje.

Museum van Castro del Chao Samartin

Alleen gaat het verder over de paden door het dichte struikgewas. De bermen van de holle wegen staan overvol met veldbloemen in een hoeveelheid die in Nederland onmogelijk is en wijst op de rijke bodem.

Weideklokje

☼ Weideklokje of Campanula Patula
In Nederland behoorlijk zeldzaam, maar in de Achterhoek wel te vinden. Hier rijkelijk bloeiend op niet bemeste gronden. Mooie opvallend blauwe bloemetjes op stengels tot 60 cm hoog. 2 jarig. Bloeit van mei tot juli. Heeft geen speciale waarde als geneeskrachtig kruid.

Het dorp Padraira is praktisch verlaten terwijl de weg steeds maar omhoog gaat.

Padraira

Achter het dorp ligt een opvallende rotsformatie, waarbij goed voorstelbaar is dat in prehistorische tijden er al mensen woonden.

Steeds klimmen

Beneden ligt de Carretera de AS-28 die een tijdje later gevolgd moet worden.

De Carretera loopt beneden

In de bermen staan blauwe bloemen van een lichtere kleur die in het Cantabrisch gebergte veel voorkomen. Vooral op hoger gelegen rotshellingen met ruig struweel. Het is het parelzaad dat door zijn exotische bloeiwijze opvalt.

Parelzaad

☼ Parelzaad of Lithodora diffusa
Een half heester uit het geslacht van de ruwbladerigen (Boraginaceae), groen blijvend en ca. 30 cm hoog. Groeit op kalkarme rotspartijen vooral in Spanje en Noord Afrika. Bloeit met helderblauwe bloemen van mei tot augustus.

Een kapelletje ligt aan de rechterzijde. Het is de Ermita de San Lázaro de Padraira. Je zou het niet zeggen, maar het is in 1689 in de huidige staat gebouwd en was speciaal bedoeld voor de opvang van leproze Pelgrims en mensen met huidziekten die er goede hulp vonden.

Ermita de San Lázaro de Padraira

De route loopt nu een 2 km over de Carretera nog behoorlijk steil naar boven. Aan de zijkant staat voor het huisje een vriendelijke vrouw met een onbeschrijfelijke hoeveelheid rommel voor de deur.

Tjonge

Langs het asfalt lopen is niet leuk. Gelukkig rijden er bijna geen auto’s en is een langgerekt lint van enkele pelgrims te zien.

Net voor Peñafuente

Het dorp Peñafuente (steenbron) ligt verderop aan de rechterzijde waar een steil pad ingeslagen wordt. Bij het kerkje is inderdaad een mooie bron. Een pronte vrouw komt aanstappen zo van het land en… op klompen!

Pronte Asturiaanse vrouw op klompen

Het dorp uit gaat het steil omhoog richting de batterijen van windmolens die op de bergkam staan. De Carretera loopt in slingers ongeveer mee in dezelfde richting.

Uitzicht bij Peñafuente

Bij het hoger komen gaan de weidevelden steeds meer over in ruige heidevelden, met een pracht aan bloeiende planten. Deze dag is misschien wel de rijkste route voor wilde bloemenliefhebbers!

Richting batterijen windmolens op de kam

Steeds dichterbij komen de windmolens die zich nu ook goed laten horen met een onafgebroken gesuis en geklap van de wieken in de wind.

Gesuis van de wieken

Met het hoger komen wordt het ook steeds koeler zodat een dun truitje met lange mouwen best lekker is. Ondanks dat door het klimmen een hoop warmte wordt ontwikkeld.

Elke kam een batterij windmolens

De molendichtheid is de komende dagen het grootst van de gehele route. Door de constante harde bries slaagt men in het gebied van Lugo 15% van de energie op te wekken met windkracht.

Santiago is een Pelgrim uit Cataluña uit de regio Barcelona en is een gepensioneerde manager uit de energie sector. Dit leverde aardige gesprekken op over het nut van wind  en zonkracht, die voorlopig alleen op subsidie draaien.

Aardig koel

Santiago blijkt kanker gehad te hebben en is nu in staat deze tocht te maken. We maken een foto van elkaar op de bergflank.

Dwars door de koeien gaat het verder door het mooie berglandschap tot het hoogste punt op 1122 m. Hoewel de bergen nog niet voorbij zijn zal het vanaf hier langzaamaan lager worden.

Constante gebel van koeien

Hoogste punt op 1122 m

Even verderop wordt de grens aangegeven met Galicia. Vanaf hier wijzen de schelpen weer “normaal” de route aan, d.w.z. met de stralen in de te lopen richting.

Grens met Galicia

☼ Galicia
Ligt in het noord westen van Spanje, in het verlengde stuk boven Portugal. Het is een bergachtig gebied tot boven de 2000 m. Door de vele regen is het overvloedig en rijk begroeid. Het landschap is oorspronkelijk, grillig en van een grote schoonheid. De mensen wonen op het land versnipperd vooral als keuterboeren.
Boeren en vissen waren tot voor kort de hoofdactiviteiten en de Keltische invloeden zijn overal aanwezig. Dit uit zich in de symbolieken bij religieuze afbeeldingen op kruizen en kerken. De Gaita (doedelzak) wordt volop gebruikt. Oude heksensaga’s en natuurkrachten spelen nog altijd een grote rol in dit geheimzinnige land. De Melkweg wees de weg naar het einde van de wereld; Finis Terrae nu Fisterre.
De zon ging hier onder en op de stranden van de platte aarde hield men ceremoniën. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat in deze traditie Santiago, de tegenwoordige hoofdstad, is ontstaan. In onze tijd trekken de 2,7 miljoen Galiciërs naar de steden en dit zorgt voor verlaten dorpen. De taal lijkt veel op Portugees (dus niet Keltisch!) en heeft een eigen status. Galicië is altijd onderdeel geweest van het koninkrijk Castilië en León. Het eten is rijk en afwisselend met veel vis, vlees, groenten en wijn. In het noorden ligt de Provincie Mariña, waar de zee invloed extra merkbaar is en het heksengeloof zichtbaar aanwezig. Hier komen we in de deelprovincie Lugo.

Hórreo, symbool van Galicië

Galicia voor ons

Aan de Carretera de Pas Alto de Acebo

Bar O Acebo

Bij de pas van O Acebo ligt het gelijknamige Café. Het is het enige huis en meteen als eerste gehucht in Galicia gekwalificeerd. Een bekende naam? Inderdaad, El Acebo is het plaatsje dat je tegenkomt op de Camino Francès als je vanaf het Cruz de Hierro naar beneden gaat met het monument voor een fietser. Acebo betekent eigenlijk hulst.
Het Café komt natuurlijk als geroepen na al het klimmen. Het ziet er typisch Spaans een beetje verlopen uit. Het wordt op een ontspannen wijze gedreven door een oud kereltje die met hapjes rondgaat. En zowaar stappen de meiden en Antonio even later binnen.

Met Santiago, Antonio en Vignet

Natuurlijk wordt het een bar gezellige boel binnen. Alleen; Antonio krijgt een nare mededeling, zie zijn gezichtsuitdrukking. In de Bar gaat zijn telefoon, waarna zijn chef hem even mededeelt dat hij de zak gekregen heeft. Wat hij al eerder vreesde is uitgekomen. Spanje in diepe crisis dat is wel duidelijk. Zijn aangeboren optimisme laat hem gelukkig niet in de steek en we proberen hem een hart onder de riem te steken.
De laatste 13 km naar Fonsegrada worden opgepakt. In de verte ligt het en lijkt bedrieglijk dichtbij, maar zal nog een behoorlijk eind weg blijken te zijn. Door woeste heidevelden gaat het naar beneden.

      
Tijm Zonneroosje   

☼ Tijm Zonneroosje of Fumana Thymifolia
Lage heesterachtige plant met groen blijvende bladeren tot 20 cm hoog. Overblijvende plant die felgeel kleurt en overvloedig bloeit van april - mei. Behoort tot de familie van de Cistaceae en lijkt veel op Geel Zonneroosje of Helianthemum nummularium.
Groeit op arme bodems van zandsteen of mergel in Middellandse zeegebied. De zaden zijn kiemkrachtig en lopen na een bosbrand massaal uit. Extracten van de bloemen worden in de Homeopathie gebruikt tegen paniekaanvallen, extreme angst en stress, bevordert ontspanning en geeft herstel van levensvreugd.
Een nogal heftig middel!

In de verte ligt Fonsegrada

De route loopt al gauw parallel aan de Carretera over een steenslagpad door bossen langzaam naar beneden.

Stokoude schuurtjes

De open kant van de schelp wijst nu de richting
Nog 165 km!

De route lijkt lang te duren met zo nu en dan een doorkijkje naar Fonsegrada dat een behoorlijk stuk hoger ligt. Fonfría is een gehuchtje van helemaal niets. Iets verderop in Barbeitos loopt het pad over de snelweg zo tegen een Meson aan waar een Menu del Dia is te krijgen. Antonio c.s. komen later ook binnen. Ze geven aan door te willen naar Padrón waar de Refugio is. Buiten voor de laatste 6 km is het weer opgeklaard en schijnt eindelijk de zon wat de wereld een stuk vriendelijker maakt.

Afgravingen

Aan de linkerzijde wordt een flinke hap uit de berg genomen. Mooi punt met uitzichten over de verre omgeving.

Ermita de Santa Bárbara do Camiño

Ermita de Santa Barbara do Camino is een perfecte plaats voor een tussenstopje omdat meteen hierna de rechtervariant begint met het steile klimmetje van een paar kilometer naar Fonsegrada. De plaats ligt bovenop een langgestrekte bergrug 950 m hoog.

Langs de weg net voor Fonsegrada

Fonsegrada

Het laatste stuk wordt meteen de dorpsstraat ingelopen waarbij aan de rechterzijde Pension Manolo opduikt. Eigenlijk heb ik het wel gehad voor vandaag, dus maar eens kijken. Een wat typische snuiter maar met een perfecte kamer voor € 25,-. Vanaf de kamer een prachtig uitzicht op de berghelling vol windmolens die morgen het doel zijn. Het voetbal Duitsland - Ierland en Italië – Kroatië kan later bekeken worden, terwijl ook nog een avondmenuutje voor 8 Euro te krijgen is. De Zuid Afrikaanse Hindoestaan en wat ruwe Spanjaard zijn ook van de partij zodat het een gezellige avond wordt. In de straat staat nog een vaag bekende snuiter. Het blijkt Günther de Duitse Pelgrim te zijn die tot Oviedo met de bus is meegereisd. Heb ik hem toch nog ingehaald.

Iglesia de Santa María, A Fonsagrada

Fonsegrada blijkt ondanks de toch veelbelovende naam een smakeloos dorp te zijn, zodat na het voetbal de lakens worden opgezocht na 211,1 km. Het lekkere van hotelkamers is dat de slaapzak in de rugzak blijft!