14 September, Cajarc - Varaire 25 km

Vlot op pad nadat eerst de bakker bezocht is. Vandaag een behoorlijk traject dat weggezet moet worden. Het is mistig en nog niet het gewenste Zuid Franse weer.

Behoorlijk mistig

Door de vloedlanden gaat het eerst richting de scherpe kalkrotsformaties langs de weg naar de brug over de Lot.

Cajarc - Varaire 25 km

Links staat een ruïne van de oude kapel La Madeleine uit de 11^e eeuw een eind buiten de bebouwing. Vroeger een hospitaaltje waar leprozen verpleegd werden.

Chapelle de la Madeleine

De Lot over geeft een mooi uitzicht op de snelstromende rivier in de mist met erboven het piepkleine buurtschap Gaillac.

De Lot met Gaillac erboven

Meteen hierna gaat het steil omhoog naar de Causse de Limogne. Dit is een kalkplateau en zorgt voor een compleet ander landschap.

☼ Causses of kalkplateaus

Een prachtige omgeving voor natuurliefhebbers en wandelaars. Tip: vooral de omgeving van Florac aan de Tarn, waar Gorges, bergen, grotten, bossen, helderschone riviertjes en prachtige dorpjes alles aan de toerist geven wat maar te wensen is!

Gorges du Tarn

Groen zijn de doordringbare kalkafzettingen

De Causses zijn kalksteenplateaus gevormd tijdens de Jura 150 miljoen jaar geleden uit kalkskeletjes van zeediertjes als ammonieten. Door de tijden werd dit een dikke laag die gedeeltelijk het gebied ten zuiden en westen van het Centraal Massief bedekken. Het is een grillig landschap, soms tot 1000 m hoogte, doorsneden door rivieren als de Tarn, Lot en Dordogne, waarbij spectaculaire kloofdalen; de Gorges (Canyons) gevormd werden in de breuklijnen van het landschap. De Causses werden, met het ontstaan van de Pyreneeën, omhooggeduwd en vormen, als een soort reuze schotsen, het landschap. De Kalklagen zijn makkelijk oplosbaar waardoor de bodem een soort harde spons is met overal diepe grotten.

Stromingen richting breuklijn

Water zakt door de kalk weg en komt als ondergrondse stroom onverwacht bij de Gorges naar buiten. In deze grotten zijn veel overblijfselen van bewoning in de pre historie gevonden, terwijl ook Dolmen regelmatig voorkomen. De hoogten zijn begroeid met wilde steeneiken die krom en klein blijven. Ertussendoor de groen blijvende buxusstruiken, jeneverbessen, gaspeldoorn en andere doornstruiken. Hierdoor ontstond een bijna ondoordringbaar struikgewas wat de Fransen de Maquis noemen en in de 2^e wereldoorlog diende als schuilplaats voor de Résistance die een guerrilla voerde.

De Causses in de Quercy zoals de Limogne en Quercy Blanc zijn minder hoog op ongeveer 300 m. De kalkplateaus zijn dun bevolkt met weinig mogelijkheden tot landbouw. Een specialiteit is de truffel, onderaardse paddenstoelen die in de winter m.b.v. varkens of hondjes gezocht worden. Bekend zijn de schimmelkaasjes die rijpen in de kalkgrotten zoals Roquefort (schapen) en Bleu des Causses (koeien) dat van rauwe melk wordt gemaakt.

(Karel de Grote at 1200 jaar geleden al Roquefort en sneed de schimmel weg, tot hij erop gewezen werd dat dit het lekkerst was. Jaarlijks werden hierna met de kerst 2 kazen naar Aachen verstuurd!).

Zelfs de namen van de heuveltoppen zijn veranderd en heten nu in plaats van Puy; “Pech”, terwijl de boerderijen “Mas” genoemd worden.

Typisch Caussepad

De paden bestaan vanaf nu uit wit kalkgesteente omzoomd door Maquis, het wilde bijna ondoordringbare struikgewas vol met eikjes, buxus en doornplanten. Het klimt door naar het hoogste punt; de Pech Niol op 371 m. Christian komt met de nodige snelheid langs. Hij loopt met twee stokken uit het bos en heeft ondanks pijnlijke voeten haast op de met stenen bezaaide paden.

In het vlakkere gedeelte

Het is in dit dicht begroeide landschap lekker lopen, hoewel voor sommigen het wat bedrukkend kan zijn. Zo nu en dan zorgen open plekken op de hoge punten voor een uitzicht op de verre omgeving. Het ziet er verlaten en woest uit.

Doorkijkje op de Causse de Limogne

Voor het plaatsje “Mas del Pech” een verrassing; koffiepauze. Een wat slimmere inwoner heeft bij een schuurtje met waterkraan een speciaal en zeldzaam terrasje gemaakt voor de Pelgrims. Meteen wordt een grande Café au Lait besteld, wat beloond wordt met een piepklein plastic bekertje koffie. Anders heeft hij niet voor 1 Euro. Zijn vrouw brengt zelfgebakken koek. Alle wandelaars zitten bij te praten in een ontspannen gezellige sfeer.

Koffiepauze bij Mas del Pech

Naast het terrasje het speciaal gemaakte drinkbassin voor het vee. Op de kalkgrond blijft nergens water staan zodat het opgevangen en bewaard moet worden.

Karakteristieke muurtjes

De wegen zijn omzoomd met stokoude karakteristieke muurtjes die rijk begroeid zijn met mossen, varentjes en opvallende plantjes. Hagedisjes ritselen weg als de wandelaar opgemerkt wordt.

Omgeploegde rotsgrond

Een stuk woeste grond is ruw omgeploegd waarbij niet is voor te stellen dat ooit iets geteeld kan worden tussen de grote kalkbrokken. Even verderop loopt het pad over een soort dijkje van stenen, wat het vermoeden doet rijzen dat het in sommige jaargetijden ook nog drassig moet zijn.

Stenen dijkje

De dorpjes zoals Mas de Dalat zijn meer uitgegroeide boerenhoeves, verlaten met een eigen sfeer. Prominent de duiventil (Pigeonnier) dat voor mest en vlees zorgde. Zelfvoorzienend als ze waren kwam uit de bakoventjes met hun ronde aanbouwtjes het brood.

Mas de Dalat

In de velden zijn regelmatig de uit veldstenen rond gestapelde huisjes te zien; Cazelles. Dit zijn schuilhuisjes voor herders die met hun kuddes op stap waren.

Cazelle

Op de route nogal eens de verwijzing naar een mooi bewaard dorpje aan de Lot; Saint-Cirq-Lapopie. Inderdaad schitterend, hoewel onvermijdelijk toeristisch maar al bekend van eerdere bezoeken.

☼ Lathyrus latifolius of Brede lathyrus

Overblijvende klimplant die vooral op kalkhoudende bodem in Midden en Zuid Europa voorkomt. Bloeit opvallend van mei tot september. Ongeschikt om te plukken want verwelkt direct. Hoewel erwtachtig (vlinderbloem) kunnen ze gifstoffen bevatten die verlamming veroorzaken, wat tijdens schaarste in de Spaanse oorlogen regelmatig voorkwam (Lathyrisme).

Limogne-en-Quercy is een grotere plaats met 800 inwoners en meteen de hoofdstad van het Canton. Op het terrasje zelfs de nodige Nederlanders die van een najaarsvakantie genieten. Ze kijken meestal vreemd op van een oudere wandelaar die met rugzak door Frankrijk trekt!

Limogne-en-Quercy

Op voor de laatste 7,5 km. Zacht golvende lange wegen door het dichtbegroeide Causselandschap. Wandelaars zijn niet te bespeuren tot de volgende rustplaats.

Richting Varaire

Het blijft dicht bebost wat noodzakelijk is. Pogingen om land in cultuur te brengen strandden doordat de doorlatende kalkgrond verdroogde, waardoor een woestenij ontstond. De boompjes houden veel vocht vast. Akkerland blijft daardoor zeldzaam op geschikte stukjes.

Varaire in de verte

Een opener gedeelte blijkt de aanloop naar Varaire te zijn wat zo zachtjes aan goed uitkomt. Het blijkt een klein aangenaam oud stadje te zijn met een prachtige Gîte.

Varaire

Centraal het drinkbassin voor het vee. In de Gîte van het Cafe-Restaurant des Marronniers zijn de bekende medewandelaars al aanwezig of komen even later aan. In enkele huizen ernaast zijn de slaapzalen, waar een plekje wordt gevonden. Het terras is de centrale plaats waar in een klein zonnetje bijgekomen wordt met Mario, Christian, Bernard, Jean-Pierre, Lynn, Noël en vele anderen. Even later stapt Martin binnen die vannacht hier slaapt omdat er geen camping is. Onmiddellijk wordt een pilsje voor hem aangerukt!

Terras Gîte Varaire vanaf slaapzaal

Varaire heeft maar 300 inwoners waarbij de kerk en het oude kasteel de belangrijkste bouwwerken zijn. Dit kasteel is 800 jaar geleden opgericht door de belangrijke adellijke familie Cadaillac, ridders waarvan de wortels teruggaan tot de vroege middeleeuwen en leveranciers van vele hoogwaardigheidsbekleders in land en kerk (Maarschalken, Bisschoppen). De familie is inmiddels allang vertrokken, waarna een architect de restanten van het kasteel probeert te restaureren.

Cardaillac

Le Château des Cardaillac

Tegen de avond begint het te regenen waar we weinig last van hebben aan tafel met de hele club. Het eten is werkelijk heerlijk. Natuurlijk eend zodat ik voorstel de Via Podiensis om te dopen tot Route du Canard! Verschillende vaste wandelaars willen morgen niet over Cahors gaan, maar de lus hiernaartoe afsnijden en onderlangs richting Montcuq gaan. Dit scheelt ze minstens een dag lopen, maar de meesten willen toch Cahors zien. Ook Christian wil afsnijden, jammer want met zijn gekke humor was hij een leuke maat of copain zoals de Fransen zeggen.

Op de kamer alleen ruime lage bedden wat lekker slapen is na 309,3 km!